Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. Aan mijn kant van het stadion was het doodstil. Een stilte die verdriet, paniek en tegelijkertijd berusting omvatte.

Achteraf gezien was dat het moment dat de middelmaat de club binnenkwam. Aanrommelen in de marge. Als het er echt toe doet, er niet staan. De ene na de andere middelmatige speler transfervrij aantrekken. En je hebt als supporter nog een gevoel van blijdschap ook als ze tekenen voor de club.

Want ondanks alle pure middelmatigheid en wedstrijden die het woord ‘wanprestatie’ een nieuwe dimensie hebben  gegeven, is er een nieuw soort liefde ontstaan. Een veel diepere en intensere vorm van liefde.

Het Stockholmsyndroom.

Sinds de toetreding van de  middelmaat ben ik gegijzeld. Voor de middelmaat was ik verliefd. Ik ben gegijzeld door de liefde en niet van plan te ontsnappen.

Zondag 16 mei 2010. Guyon Fernandez volleerde Excelsior naar de Eredivisie. De totale verbijstering rond kwart over 6 in de avond, net nadat de bal het net raakte, is Sparta nooit meer te boven gekomen.

Lezerspost van Sjoerd Boog

Tags voor deze blog: Sparta