Het is een soort EK-nummergeworden dit. Niet alle verhalen gaan erover, maar wel bijvoorbeeld het verhaal dat Filip Joos, de broer van Ruth, voor ons schreef. In 2000 mocht hij voor het eerst naar het in Nederland en België
gespeelde toernooi, nog niet als verslaggever. Joos werd ‘onze man in het spoor van de Belgen’, of de Duivels zoals ze in België soms zeggen.
Hij nam, zonder camera, voorafgaand aan de halve finale tussen Nederland en Italië op het Arenadek een privé-ontmoeting waar tussen Alessandro Nesta en een meisje dat door de beveiliging was geglipt. Binnen vijf minuten ontspon zich een ontroerend verhaal. Dat is de ellende van de journalistiek. ‘De mooiste dingen spelen zich buiten beeld af.’

Sam Planting beschrijft het verdwijnen van wat altijd de mooiste voetballer op het veld was: de nummer tien. Riquelme is er niet meer, voor Jay-Jay Okocha, Zidane en Rui Costa zou een functie elders moeten worden gezocht. De nummers tien van vandaag spelen op de vleugel of als valse spits. Kevin De Bruyne zal in juni/juli van de vleugel naar binnen komen. Hij blijft de ‘beste middenvelder van de wereld’, zoals Planting, Robert van de Roer en ongetwijfeld Filip Joos vinden. De nummer tien is dood. Kevin De Bruyne is springlevend. Het Hard gras-debuut van Jeroen Elshoff mag er ook zijn. In 2012 mocht hij voor het eerst naar het EK als verslaggever van de NOS. De nacht voordat hij Denemarken-Duitsland moest verslaan zoop hij zich uit eenzaamheid te pletter. Drank moest hij verdienen door eerst een beeltenis van Poetin met kogels te doorzeven.